Dag 32, 33 en Einde tocht Santiago de Compostela

Dag 32 en dag 33 Donderdag 11 september en vrijdag 12 september 2008

Aan het einde van de vorige dag heb ik een camping 2 km buiten Santiago gevonden, tentje opgezet en teruggereden naar Santiago, lekker gegeten en nog wat door de stad gedwaald.
Het is heerlijk om op te staan en niets te hoeven en alle tijd te hebben en te bedenken wat ik vandaag ga doen. Allereerst lekker ontbeten in het restaurant van de camping, wat op internet bezig geweest en op mijn fiets gestapt. Ik kwam een kapper tegen, het was hoogst nodig, dus naar binnen gestapt en duidelijk gemaakt wat ik wilde, de kapster was nog met een klant bezig dus ik kon gaan zitten. Tijdens het knippen had de kapster en de klant een hevige discussie en zover als ik het kon volgen over Moslims, Joden, Palestijnse, Marokkanen, Islamieten, Hindoestanen en noem maar op. Het ging er vaak fel aan toe tussen de kapster en de klant en af en toe zei de een tegen de ander dat er even geluisterd moest worden, hetgeen ook gebeurde. Ik zat daarbij en kon half het gesprek volgen, de kapster was klaar met knippen en ging het haar van de klant wassen, de discussie ging maar verder, na het drogen en modelleren nog steeds discussie, van mij mochten ze wel even opschieten, echt Hollands tijd is geld en zo werkt dat daar niet. Eindelijk ze gingen afrekenen maar de discussie ging nog steeds door, ik dacht ik ga weg dit wordt helemaal niets, dit gaat nog uren duren, ik hoorde naast de discussie het hevig regenen buiten en heb me maar even bedacht voor ik zou reageren en opstappen, ik zat per slot van rekening lekker droog. Uiteindelijk ging de klant goedgemutst de zaak uit, hij had voldoende aandacht gehad en ik kon in de stoel plaatsnemen, lekker kort, met het mes, de schaar of het scheerapparaat, ik kon kennelijk kiezen, het scheerapparaat en het mes zag ik niet zo zitten en de voor schaar gekozen. Met een brede glimlach ging de kapster vlot aan het werk, we hebben niet gediscussieerd kennelijk had zij haar kruit verschoten en binnen de kortste tijd werd ik keurig geknipt voor 7euro, niet te geloven.
De dag verder in Santiago doorgebracht, ticket voor het vliegtuig gekocht, morgen vlieg ik om 9.40 uur naar Madrid en om 12.30 naar Amsterdam waar ik om 14.45 aankom. Raar gevoel dat het zo ineens afgelopen kan zijn. De fiets kan ook mee met het vliegtuig.
Ik heb mij Kompostulaat gehaald en mijn stempelkaart laten aftekenen dat ik de tocht naar Santiago volbracht heb.


De kerk en Santiago uitgebreid bekeken mooie kerk, veel verkeerloze straten in de binnenstad, leuke winkeltjes en koffiehuizen, restaurantjes, noem maar op. Een stad waar je wat kunt beleven en toen vond ik het welletjes, veel is op het toerisme gericht en past niet geheel bij een bedevaarttocht.
Naar de camping gegaan en de boel uitgezocht, weggegooid en ingepakt zodat ik morgenvroeg kan vertrekken.
Op de camping in het restaurant een heerlijk laatste afscheidsmaal gegeten, en zowaar zaten in mijn buurt een Brabants en een Vlaams (Belgisch) stel te eten en toen zij merkten dat ik Hollander was werd ik snel bij het gesprek betrokken. De Brabander had met vrienden al een keer naar Santiago gefietst in 13 dagen, ik schrok van de snelheid en dacht dat ik echt gekropen had. Maar dat bleek niet het geval, hij en een vriend zijn op de racefiets geweest, de andere twee vrienden met de camper, het eten en de slaapplaatsen werden door de capper bestuurders geregeld, ja zo kan ik ook in 13 dagen Santiago bereiken. Toen ik over mijn tocht, alleen en met tent, eigen eten koken vertelde, was er veel waardering en felicitaties, het werd wel een prestatie gevonden. De gezellige avond vloog om met praten over de tocht, de Nederlandse en Belgische politiek en toen mijn twee zoons nog belden was de avond compleet.
De nacht schrok ik om 03.00 uur wakker, ik dacht mij verslapen te hebben, gelukkig niet. Daarna een hond die niet op kon houden met blaffen en andere honden die het geblaf beantwoorden en ik was erg wakker. Om vijfuur opgestaan, voor het laatst de tent opgebroken, ingepakt alles op de fiets gebonden en om kwart voor zes op weg gegaan naar het vliegveld. De weg daarheen was mij wel uitgelegd, zo'n twaalf kilometer fietsen maar er waren geen duidelijke borden, wel was het nog flink donker, het begon te miezeren en heuveltje (nu ja "tje", ik schijn er aan gewend te raken)op en af. Geen spoor te zien van het vliegveld, ik wordt wat onzeker, als ik weer een heuvel overga ligt het vliegveld gelukkig voor mij, opluchting. Nu de fiets nog zien mee te nemen, de vertrekhal in en ja hoor er staan nog twee fietsers een fiets in te pakken. Ik kan een kartonnen doos kopen op het vliegveld, de fiets moet gedemonteerd worden (kleiner gemaakt, dus trappers er af, stuur demonteren, voorwiel en spatbord verwijderen en dan past de fiets precies in de doos, een heel gepruts en vieze handen, maar het lukt. De fiets en bagage op de band, te zwaar aan gewicht, ik wordt aangeraden een tas met de hand mee te nemen in het vliegtuig en dan is het gewicht ineens goed, raar eigenlijk.




De vluchten lopen voorspoedig. Ik ga van een warm en zonnig Spanje over naar een koud en nat Nederland, wat een overgang.
Maar een ontzettend warm welkom van mijn trouwste supporter Marianne die mij met een brede glimlach op staat te wachten.




Weer thuis, het is goed, ik heb een geweldige tocht gehad en heel veel beleefd in de afgelopen weken. Leuk alle supporters die mij in gedachten en in woorden hebben laten weten mij te volgen en mij hebben aan gemoedigd bij deze tocht, bedankt het was hartverwarmend.

Dirk

Dag 31

Dag 31, woensdag 10 september 2008

Gisterenavond in een Aberge terecht gekomen en in het dorpje lekker een pizza gegeten, ik kon er even internetten waardoor ik mijn verslagen bij kon werken. De vrouw die de alberge regelde kon het allemaal niet bijbenen, het was best een groot verblijf, ik was een van de laatste die zich kon inschrijven, ze vergat zelfs af te rekenen, kwam ik later achter. Ik was ook een van de twee fietsers die zijn toegelaten, lopers krijgen voorrang, maar er was geen beginnen aan, na mij zijn er een groot aantal lopers doorgestuurd naar particuliere adressen. De stemming in de auberge was uitgelaten zowel voor de nacht als na de nacht. We zitten per slot van rekening 55 km voor Santiago, een beetje doorstappen of trappen en je bent er.
Vanmorgen was er mist of laaghangende bewolking, naast dat het koud was, bleef het lang donker en toen ik om 08.00 uur op de fiets stapte ging het licht nog aan op de fiets. Ik kreeg de laatste rit niet cadeau, heuveltjes van 7 % en drie km lang, Santiago lag verstopt, het koste me veel moeite en de laatste krachten werden aangesproken om op het plein bij de Kathedraal te komen, maar dat was gelijk ook de moeite waard. Om twee uur draaide ik het plein op na 26 honderd en 10 km gereden te hebben vanuit Swifterbant. Doe je het uiteindelijk hiervoor, het plein oprijden en de Kathedraal zien. Het is wel een heel emotioneel gebeuren.
Onderweg zijn met zo vele pelgrims om je heen, ook de laatste dag wordt je verwelkomt met buenos diaz (goedemorgen) en bon Caminio, het is een prettig gebeuren en je wordt voortgedreven door de groep. Het is nog steeds een vrolijk gekleurde groep die op weg is, de fietsers kom je vaker tegen, de lopers meestal eenmaal. In de auberges doe je vaak meer contacten op als fietser.









Nadat ik bij het kruis de steen heb achtergelaten met een aantal minder positieve gebeurtenissen, blijft er voor mij over dat ik toch wel bof met mijn leven, ik heb goede ouders gehad, ook het “laat hem nog maar even buiten spelen, dan is het rustig”, heeft een positieve kant. Misschien kende mijn moeder mij goed genoeg om te weten dat ik kwetsbaar was en snel reageerde op impulsen van mijn broers, die daar vaak van genoten. Ons gezin was warm met een grote eigen verantwoordelijkheid en broers die zich weten te weren en in zijn voor een geintje.
Ook mijn naïviteit en impulsiviteit heeft positieve kanten, was ik op weg gegaan naar Santiago als ik er goed over nagedacht had, waarschijnlijk niet maar ik ben nog steeds blij op de fiets te zijn gestapt?


Mijn nicht maakte een rake opmerking door te zeggen “waar begin je aan, ga lekker achter de geraniums zitten en geniet”.
Ik had dan niet geweten dat ik zo’n door zettingsvermogen in mij had. Ik heb hellingen, heuvels en bergen geslecht, door vaak naar boven te kruipen in de laagste versnelling. Je beseft dan dat je maar een stofje bent gezien in het licht van de eeuwigheid. Je leert te waarderen dat ik een poosje op deze aardbodem mag ronddansen, al een aardig poosje tot nu toe, leuke en goede kinderen heb met partners die er mogen wezen, een vrouw uit duizenden, die mij toch maar zes weken laat gaan en van te voren niet wist wat haar te wachten stond.


Door de tocht leer je de dingen weer op waarde te schatten en hoor je van anderen hele positieve reacties en je leert weer je eigen gevoelens onder woorden te brengen en uit te spreken. Ik merk dat ik er vaak vanuit ga dat een ander wel weet hoe ik denk, maar vaak is het voor anderen prettig om dat van mij te horen, net zo prettig als ik dat in deze rit vind om van anderen te horen. Dus “waarom” heeft te maken met hele basale gevoelens die niet makkelijk onder woorden te brengen zijn.


Ik ben gelovig opgevoed en daar ben ik nog steeds blij mee, ik heb gemerkt dat je geloven kunt in een gemeenschap, met elkaar. De Glind had zo'n kerk waar 23 geloven onder een dak bij elkaar kwamen, met kinderen die vaak niet in het geloof thuis waren, toch vormde het een evangelische gemeente waar ik saamhorigheid heb gevoeld, die ik mis bij de meeste gemeenten waar ik lid van ben (geweest).


Tijdens zo'n pelgrims tocht denk je daar weer eens over na, ik voel gemeenschap met andere pelgrims, jammer dat de kerkelijke gemeenten zo weinig uitstraling hebben. Als voorbeeld; In de Glind ging iedereen naar het avondmaal, in andere kerken werd en wordt daar nog steeds over gepraat en dat spreek mij vaak minder aan, in de Glind zijn wij te veel kerkelijk verwend denk ik en dan voel ik mij elders niet snel meer thuis.


De essentie van geloof is voor mij nog steeds dat je geen dag in je leven kan verdienen door goed of slecht te leven (de brede of smalle weg), maar dat het enkel aan de Heer is om te bepalen wanneer hij mijn arbeid of aanwezigheid op dit aardbolletje genoeg vind. Daarom is er bij mij dankbaarheid voor zoveel wat ik krijg!!!

Als laatste mijn gedachte tijdens deze tocht over de dood, voor mij een geschenk van de Heer die mensen na verrichtte arbeid naar huis laat keren, wel vaak heel naar voor de achterblijvers die nog een poosje verder mogen, maar die personen wel vaak erg missen



Vrijdag keer ik terug naar huis, het is mooi geweest, ik heb er echt van genoten en zou het zo weer overdoen. Als ik mijn wegenkaart bekijk en de keuzes die ik gemaakt heb, ervaar ik de meeste keuzen als goed en zou ik als ik opnieuw zou moeten kiezen weer dezelfde keuzen maken.

Dag 30

Dag 30, dinsdag 9 september 2008

Vanmorgen om 07.00 uur opgestaan, ik heb redelijk geslapen in het hotel boven op de berg, 1350 mtr. hoog, het was wel wat koud. De baas van het hotel spreekt alleen Spaans en vond het maar vreemd dat ik geen Spaans sprak. Het boterde gisteren tijdens het eten al niet erg tussen ons, zijn vrouw en zijn zoon deden meer hun best, de zoon sprak redelijk Engels en zijn vrouw was gewoon vriendelijk en dan kom je ver met elkaar.
Vanmorgen was alleen de baas er, ik moest duidelijk maken dat ik wel koffie met melk wilde en hij had croissants op de balie staan en die luste ik ook wel. Het ging niet van harte maar ik kreeg het voor elkaar.
Na de koffie kwam hij met van die pretoogjes naar mij toe, werd ineens aardig en maakte mij duidelijk dat ik mijn fiets kon pakken uit de garage en dat hij de hond zou vasthouden. De hond beet namelijk en was erg gemeen. Toen ik hem duidelijk had gemaakt dat ik mijn fiets reeds gepakt had en buitenstond kon hij zijn ogen niet geloven, hij naar buiten en de garage en kwam hoofdschuddend terug.


Hij had de hond geen eens horen blaffen, wat de hond wel gedaan had maar de baas kwam niet en ik ging er vanuit dat blaffende honden niet bijten. Aan de communicatie tussen de hond en de baas ontbreekt het een en ander. De baas is erg Spaans, praat en lacht luid en ook zijn gasten zijn achter op het erf of als je in bed ligt, goed te horen. Het afrekenen ging ook niet vlekkeloos, hij zei duidelijk 60 euro, dit vond ik te gortig en deed of ik hem niet begreep, hij legde nog eens in het Spaans uit dat de kamer, de maaltijd en het ontbijt 60 euro was, ik begreep dat nog steeds niet, ik stond maar met mijn briefje van 50 euro in mijn hand en begreep hem uiteraard niet. Hij liep naar een andere hoek van de bar, keek in een schrift, sloeg wat aan op de kassa en nam mijn briefje van 50 euro aan, ik kreeg 1 euro terug die ik hem maar als fooi gegeven heb. Ik heb hem de hand geschud en ben op de fiets gestapt, hier kom ik niet weer.


Een hele pittige afdaling volgde, het weer was nog bewolkt en het was koud om acht uur 's morgens, de weg voerde vandaag door een drukkere streek met veel kleine venijnige klimmetjes, dalen en stijgen was het voortdurende parool vandaag. Dit is heel vermoeiend fietsen, ik ben toch een aardig eind gekomen, ik zit nu in Melide zo'n 50 km vanaf Santiago, ik hoop dat ik het haal!!!!! Ik ben over de 2500 km heen, wat een eind.
Vandaag ben ik om 15.00 uur even koffie gaan drinken in een cafeetje onderweg, ik zat op een stuk van 12 km klimmen 7 % en had uitgerekend dat als ik 6 km per uur zou fietsen ik er twee uur over zou doen en om 16.00 uur het stuk gereden zou hebben, om 15.00 uur had ik tweederde er op zitten en ik vond dat ik recht had op een bakkie leut. Ik kwam een Nederlands stel tegen die met een Duits stel die een gedeelte van de route aan het lopen waren , van hotel naar hotel, vanmorgen waren ze zelfs om 11.00 uur vertrokken!!!! Zo kun je ook de Caminio lopen.
De echtparen wonen in Spanje niet ver van elkaar af en kennen elkaar redelijk goed. Ze vonden het leuk even een praatje te hebben met mij, ze vonden het een geweldige prestatie dat ik vanuit Nederland aan het fietsen was. Zij vroegen zich af waarom mensen de Caminio aan het lopen of fietsen waren, dat was een vraag die hun deze dag bezig hield en mij ook. Zij konden tal van motieven bedenken maar voorop stond voor hen dat de Caminio je wel veranderd. Het is stil als je loopt, je ziet de dingen anders en je bent minder gehaast.


Voor mij speelde de vraag vandaag ook door mijn hoofd waarom ben ik op weg gegaan? In eerste instantie ben ik gevraagd door mijn zwager, daarnaast als je met de Vut bent is het leuk een doel te hebben, dus veel oefenen met fietsen en het voorbereiden van de tocht is een leuke bezigheid, mijn zwager haakt af, een nieuwe partner gezocht en gevonden, een man uit Sittard die wel in augustus wil verterekken. Hij is erg met zijn burn -out bezig en heeft niet in de gaten dat ik als partner voor de tocht ook mijn mogelijkheden en onmogelijkheden heb. Hij stelt maar uit waardoor ik op 11 augustus besluit te vertrekken.



Vroeger vertelde ik verhaaltjes aan mijn kinderen over pietje pierewiet, ik bedacht verhaaltjes die levens echt waren, zij kwamen er vaak in voor. Zij gingen als volgt;
Papa vertel je nog over pietje pierewiet, vandaag was ik niet zo in de stemming maar moest vaak wel toegeven. Wat heeft pietje vandaag beleefd papa. Hij is gaan fietsen naar Santiago, helemaal naar Spanje, waarom papa, dat vindt pietje leuk. Wat vindt hij daar leuk aan en hoe ver is dat? Pietje vindt fietsen gewoon geweldig en hij gaat 26 dagen fietsen om in Santiago te komen. Waarom doet hij dat papa, waarom blijft pietje niet lekker thuis bij mama en mij, je gaat toch niet helemaal alleen op de fiets zo ver weg, waarom doet hij dat papa? Hij wil lekker even alleen fietsen, kerken bekijken en andere mensen ontmoeten. Stom vind ik dat echt stom daar hoef je toch niet 26 dagen voor te gaan fietsen. Ik ben vandaag niet zo in vorm met het verhaal, al die moeilijke vragen passen daar niet zo in dat is vermoeiend, en als ik diepe ademhalingen naast mij hoor haal ik opgelucht adem en ik denk dat het een vermoeiend verhaal was, welterusten!!!!!!!!

Dag 29

Dag 29, maandag 8 september 2008

Hoi lezers vandaag ben ik vier weken onderweg en heb zo'n 2300 km gereden, ik zit aardig op schema, nog een 300 km schat ik naar Santiago.
Ik heb lekkere geslapen, één loper ging om 05.45 stilletjes de trap af en ik was om 07.00 uur de tweede, lekker ontbijt musli en geroosterd brood (helaas geen appelmoes). Om half acht zit ik op de fiets het is koud, maar de zon komt als een rode bal boven de bergketen uit het ziet er naar uit dat mooi weer gaat worden.
Vanmorgen passeer ik Cruz de Ferro een ijzeren kruis op het hoogste punt van de tocht (1500 mtr.)
Bij het kruis leggen veel pelgrims een steen, zij laten een deel van hun last achter. Ik heb ook een steen bij mij en met het achterlaten van deze steen neem ik afscheid van een aantal gedachten, voornamelijk aan zaken die ik goed bedoeld had, maar anders uitgekomen zijn.



Het leven is net een wegenkaart die ik bij mij heb, je moet hem constant raadplegen en kiezen welke weg je gaat, de ene keuze sluit vaak (vele) andere mogelijkheden af, soms rij je verkeerd en kan je nog terugkeren en je “fout” goed maken.
Je merkt ook dat de grote en drukke weg die het recht lopen, vaak niet de beste weg is, hij is druk en je ziet weinig van de omgeving en je het hebt al druk genoeg met de weg.
De kleine en smalle weggetjes lopen vaak langs beekjes,slingeren zich door het landschap, door bossen en heide velden, voeren je over heuvels en bergen met vergezichten. Je hoeft daar niet zo op de weg te letten meer op de omgeving en je kan meer genieten het is er zelden druk.



Op deze manier kijk ik naar het leven als ik het druk heb kan ik gemakkelijk de verkeerde weg kiezen en kom je er te laat achter dat het mis is gegaan, soms onherstelbaar mis, dat is niet leuk en daar blijf je soms tijden mee zitten en als je terugdenkt aan je leven kom je een aantal van deze zaken tegen. Zonde van de tijd, zonde dat je niet verder gekeken heb dan je neus lang is, zonde dat je niet langer nagedacht hebt, zonde, zonde, zonde (begrijp je nu wat zonde is!!!!!!!!!!).







Geen mens is perfect, ik heb geleerd dat mensen zo geboren worden en ook zo sterven, als je daar van uitgaat kun je eigenlijk het beste de “brede” weg nemen, lekker doordrammen en niet omkijken wat je achter laat.
Ik zit niet zo in elkaar dat hebben jullie wel gemerkt, ik kijk af te toe en zeker bij deze tocht achterom en daarom laat ik mijn steen achter bij het kruis. Met daarin de zaken die minder goed zijn gegaan, op deze manier hoop ik deze zaken achter en los te kunnen laten.
De weg voert mij van de berg, een geweldige afdaling volgt, ik ben blij dat ik goede remmen heb, anders zou ik laag vliegen en de bocht niet kunnen halen. Na de afdaling door het dal gefietst, een aantal plaatsen volgt opeen, het is druk en weinig natuurschoon. Het dal heeft veel industrie, ik ben blij als ik er na de middag uit rij. Het pad van de lopers volgt de fietsers of omgekeerd hetgeen best gezellig is om elkaar af en toe tegen te komen, we gaan weer aardig klimmen, het dal is een bergketen geworden en de bergen staan dichter bijeen dan gisteren, de natuur is minder waar te nemen en als de lopers afslaan, fiets ik een groot gedeelte alleen naar boven en vraag ik me af of ik nog op de goede weg zit.


De weg is goed, alleen stil en minder natuurschoon dan gisteren, waardoor ik mindere afleiding heb en daardoor lijkt de weg zwaarder, het is ploeteren op de hellingen van 8 en 9 %. Uiteindelijk bovengekomen op zo'n 1100 mtr, blijkt er een feest in het dorp te zijn, de auberge is volledig bezet en ik kan nog een kamertje krijgen voor 48 euro in een pension. Dit vind ik te gortig en besluit uiteindelijk door te rijden naar een volgend dorp, ook alles vol dus het volgende dorp, ik stijg onderhand naar 1235 mtr. Ook in dit dorp is geen plek, ik wordt dan wat wanhopig, want naar het volgende dorp zit er weer een aardige stijging van 9% aan te komen en daar zit ik niet echt op te wachten. Boven op de berg 1350 mtr. staat een hotelletje, niet erg aantrekkelijk maar beter dan niets, de baas is aardig, kan je zien dat de buitenkant niet altijd alles zegt, de kamer ziet er goed uit, de baasd spreek alleen maar Spaans, maar we redden het met elkaar en ik kan nog mee eten hetgeen mij na zo'n tocht wel aanstaat. Ik krijg niet duidelijk wat op het menu staat en de baas houdt er maar mee op om het uit te leggen, ik laat het maar over mij heenkomen, soep met veel ondefinieerbare groente, 't smaakt best wel goed en zal wel gezond zijn, vlees met een gebakken ei er op en patatekes, bleekscheten en moddervet maar de smaak is goed dus ik eet gewoon door, ander land andere gewoonten zullen we maar zeggen, als nagerecht yoghurt met suiker en koffie na. Ik vind het geweldig, als ik nu nog lekker slaap ben ik helemaal tevreden.

Dag 28

Dag 28, zondag 7 september 2008

Ik heb vannacht geslapen in de auberge van Leon, met vier jonge knapen op de kamer. De één lag om drie uur 's middags al in bed en die heb ik er eigenlijk niet zien uitkomen, de andere drie jongens gingen een uur later naar bed dan ik, zo rond 11.00 uur, deuren open deuren dicht, ze waren duidelijk aanwezig en lagen ze eindelijk op bed dan was er wel weer één die er even uit moest en daar wordt je niet echt vrolijk van en van slapen komt dan niet veel. Uiteindelijk was ieder in bed en leek te slapen, toen ben ik ook in slaap gevallen. Vanmorgen was ik om 6.45 uur wakker en dacht laat ik er een vrolijk dagje van maken en ben eruit gegaan, de rest lag nog heerlijk te slapen en ik heb de deur maar een paar keer open gedaan, de deur open laten staan zodat ik wat kon zien met licht van de gang en al mijn spullen bijeen geraapt en vertrokken, gaf een goed gevoel. Ik had echter nog geen koffie gehad en zag nog geen cafés open, hé jammer, tot ik langs het station kwam en dat was gelukkig in werking, lekkere koffie met croissant, daar knap je van op. Het was koud vanmorgen en licht bewolkt. Ik wou dat ik handschoenen bij mij had gehad, was welkom geweest. De wind was matig dus ik kon wel lekker opschieten, rond tien uur kwam het zonnetje een beetje door en werd het warmer. Ik schoot lekker op en rond de middag was ik bij Astorga, mooi plaatsje met diverse kerken, er werden nogal wat diensten gehouden waardoor het wat moeilijk was echt in de kerken te kijken. Buiten het dorp was een mooie recreatieplaats en heb ik gegeten om vervolgens te gaan klimmen, kilometers lang. het landschap veranderde van vlak naar heuvelachtig met bebossing, bloeiende heide en goudgeel gras kwam ik regelmatig tegen, erg mooi om te zien en hoe hoger je steeg hoe weidser het uitzicht werd en hoe mooier de natuur overkwam.


Het is haast niet te beschrijven de rust, stilte de natuur het is een hele belevenis. Om 16.00 uur gestopt bij een auberge in het plaatsje Foncebadon op 14.25 mtr. hoogte, ik zit nu al hoger dan dat ik de Pyreneeën (1150 mtr.) overgegaan ben. Door de omgeving gaat het klimmen mij redelijk gemakkelijk af, morgen gaan we over de top 1500 mtr. en dan een stuk afdalen, we krijgen nog wat bergjes maar dit is de hoogste. Onderweg kom ik de enige fietsers tegen, een vader en een zoon, ze hebben minder bagage bij zich dan ik dus kunnen wat harder fietsen, als ik bovenkom zitten zij bij de waterplaats en ik krijg applaus en zij steken de duimen omhoog, kennelijk ben ik toch een beetje bijzonder.
De auberge ligt in een wat verlaten dorpje er wordt over geschreven dat je het dorp beter niet kunt binnengaan er leven alleen honden. Het dorpje is gelukkig wat veranderd, wat pioniers zijn er neergestreken, twee auberges en een restaurantje zijn geopend, en af en toe kom je een zwervende hond tegen ( ik bedoel een echte hond op vier poten met een staart).
Bij de auberge wordt ik verrast ik kan er 's avonds eten en 's morgens ontbijten, ik teken meteen in. Er zijn twee slaapzalen waarvan een op zolder, deze spreekt mij meteen aan, matrassen op de grond en lekker de ruimte het hoekje is nog vrij dus confisqueer ik dat meteen. Ik heb nog twee uurtjes voor we gaan eten, ik ga lekker buiten in het zonnetje zitten, geweldig tussen allerlei steenhopen boven op een berg en ik dommel bijna weg.



Het eten is een belevenis, een groep Zwitserse vrouwen (lopende pelgrims) openen de maaltijd met een lied, in het houten gebouw klinkt het erg mooi. We krijgen kaas, worst, ham wijn en water, om mee te beginnen, daarna een geweldige pan met paella, we eten met twintig man en er is ruim voldoende om twee keer op te scheppen, er komen ook nog schalen sla op tafel, geweldig en dat boven op een berg in een hondendorpje. De maaltijd wordt besloten met ijs, pudding of fruit. Mijn tafelgenoten zijn een Duitser, Oostenrijker en hoe bestaat het een Nederlander, we konden qua gezelligheid wedijveren met de Zwitsers, wij konden alleen niet zo goed zingen.


De Hollander (loper) was nog geen Nederlanders tegen gekomen bij zijn tocht en vond evenals ik het gezellig om ook in het Nederlands te kunnen praten. Aan het einde van de avond kwam ik nog met een Belg (Franstalig) die graag af en toe wat Nederlands spreekt, in gesprek over de Belgische politiek. Hoogst interessant. De Walen waren in België altijd de groep die het geld bezaten, zelfs de stoffenhandel was hoewel in Vlamingen gesitueerd, in Waalse of Franstalige handen, nu zijn de rollen wat omgekeerd, de Walen hebben geen industrie meer 9zwaar verouderd) en geen steenkool meer te verhandelen en zijn arm geworden, afhankelijk van de Vlamingen die omgekeerd altijd een dom volkje zijn geweest in de ogen van de Walen en afhankelijk waren van de Walen. Kunt u het nog volgen en nu zijn die Vlamingen nog rechtser dan rechts aan het worden. Wat een heerlijk volk, hoe krijg je het bij elkaar, het was jammer dat de Belg door zijn vrouw naar bed geroepen werd, ze vertrekken 's morgens vroeg om half zeven en vinden het prachtig om het licht te zien opkomen, daar hebben ze wel een korte nachtrust voor over. Ik moest even denken dat de Waal het uit zuinigheid deed!!!!!

Dag 27

Dag 27, zaterdag 6 september 2008

Ik heb lekker geslapen in de auberge, er was een slaapzaal met zo'n 60 bedden er werden er ongeveer 15 beslapen, het was rustig, geen gesnurk, geen mensen die om de havenklap uit bed schoten, het licht ging om 22.30 uur uit en ook 's morgens deden de pelgrims erg zachtjes en gebruikten zaklampen om hun spullen te vinden, erg prettig. Er was zelfs met het ontbijt op mij gerekend, koffie en thee en een croissant lekker om de dag mee te beginnen. Het was door de bewolking vanmorgen om 07.00 uur nog donker buiten, ik heb rustig aan gedaan, mijn spullen en fiets konden binnen staan, ik had alles bij de hand. Om 08.30 uur vertrokken, het was droog, bewolkt en koud. Ik was blij mijn schoenen aan te heb ben en niet mijn sandalen.


Ik ben rustig weggepedeld, de wind was nog matig maar trok in de loop van de dag aan, gelukkig niet zo'n storm als gisteren, maar nog steeds de wind tegen. Het landschap is het zelfde als gisteren een hoogvlakte met vergezichten, in de loop van de dag verscheen het zonnetje, hartverwarmend. De contouren van de bergen achter Leon werden langzaam zichtbaar. Morgen verlaat ik de hoogvlakte en ga de bergen weer in, het laatste traject nog zo'n 300 km. Ik ben in Leon gestopt om 15.00 uur, kan ik de stad bezoeken, de auberge is op de tweede etage van een gebouw, er is geen camping in Leon, kleine functionele slaapkamers, vier a vijf bedden, ik moest wel al mijn spullen naar boven sjouwen er was geen berging. Lekker gedoucht en de stad ingegaan, helaas op zaterdagmiddag zijn de winkels gesloten.


Het was eind april over drie weken werd ik 7 jaar. Ik speelde op straat die opengebroken was voor de aanleg van een gasleiding of een riool. Dat is op die leeftijd wel interessant om te zien. Om twaalfuur binnenkomen het is etenstijd, ik wordt verwelkomt door het huilen (krijsen) van een baby, je hebt er een broertje bij zegt mijn vader, we mogen even in de wieg kijken en ik vraag waar komt die nu vandaan, “heb je de ooievaar niet gezien”, nee!!!!
Ik was 6 jaar op 3 december ik kom 's avonds verkouden uit bed, ik kom de kamer binnen die vol cadeautjes ligt, om wat water te vragen en aandacht natuurlijk. Ik wordt subiet de kamer uitgebonjoerd, krijg wat water en wordt weer in bed gestopt, zoek het maar uit, de ogen gingen niet open maar dicht.
Dat zelfde jaar op 5 december we zitten gezellig in de woonkamer, de spanning stijgt, er wordt op de deur gebonsd, een arm verschijnt om de hoek van de deur en werpt een hand pepernoten de kamer in en nog een paar handen pepernoten. Ik roep met verbazing,” dat is Kees”, “welnee” zegt mijn moeder “dat is Piet van Sint, Kees is even naar de WC”, even later komt kees van de WC en heeft geen pepernoten, zielig we delen met hem.
Als je jarig bent op de kleuterschool mag je aan je klasgenoten muziekinstrumenten uitdelen en dan mag je op de schouders van de juf die vrolijk voor de muziek spelende kinderen uithuppelt, drie rondjes door de klas en zij denkt dat ik dat leuk vind.
Rekenen vind ik gemakkelijk en val bij uitleg haast in slaap, taal is een ramp, ik zie de juffrouw nog voor mij, zij tekent een boomstam op het bord, een grote plus er achter en een t (stam plus t, zegt ze daar nogmaals extra achteraan). ik snapte er niets van, wat heeft een boom nu met taal te maken, aap, noot, mies begreep ik wel.
Het gekke is dat er nooit een probleem van gemaakt is, zowel thuis als op school werd daar niet expliciet over gesproken en als ik met mijn rapport thuis kwam kreeg ik een zelfde bedrag voor mijn rapport als mijn broer Kees die waarschijnlijk met een heel andere cijferlijst thuiskwam dan ik.
Wat mij nog steeds verbaasd is dat niemand van de leerkrachten of mijn ouders op het idee kwamen dat ik wel eens zaken niet begreep en dat ik misschien een beetje extra uitleg nodig had gehad.
Ik werd zeven, ik kreeg voor mijn verjaardag als cadeau een boek, van mijn broers een boek, van mijn opa en oma een boek, van mijn tantes en ooms een boek, van de buurvrouw een boek, aan de eind van de avond was ik begraven onder de boeken, ik had liever wat om mee te spelen gehad, maar duidelijker kon het niet gezegd worden, mijn broer kon al lezen toen hij 4 jaar werd!! Ze dachten denk ik dat ik wel van lezen zou gaan houden!!
Ik was blij toen ik de lagere school kon verlaten en lekker naar de ambachtschool om een vak te leren en bakker te worden. Daar was niet veel aan want ik hielp zaterdags de bakker al met de broodwijk en schoonmaken van de bakkerij.
Had ik even pech, in het jaar dat ik naar de ambachtschool ging werd het LTS en er werd voor het eerst een algemeen vormend jaar ingevoerd, was goed voor de algemene ontwikkeling. Ik heb me er wederom doorheen gesleept.

Waarom zag ik niet wat ik moest zien, was ik naïef, onoplettend of lette ik wel op maar op andere dingen. Waarom accepteerde ik dingen die duidelijk anders waren. De volwassenen in mijn omgeving accepteerden mij kennelijk zoals ik was, met mijn mogelijkheden en onmogelijkheden, knap hoor!!!!!! en ik kennelijk hen, wat ook knap was!!!!!!!!

Dag 26

Dag 26, vrijdag 5 september

Na het ochtend ritueel om 08.00 uur op pad gegaan, de wind die gisteren matig waaide, was in kracht toegenomen tot stormachtig. Vandaag zou ik de hoogvlakte (800 mtr. hoogte en zo'n 80 km) oversteken. Ik lag meteen al dubbelgevouwen op mijn fiets, de storm benam mij zowat de adem. Het was wel een prachtig gezicht, storm, een donkerblauwe tot zwarte lucht boven de vlakte, bij het einde van de vlakte bolde de aarde en begon de lucht. Op de immense vlakte bewogen pelgrims in allerelei kleuren (regen kleding) te voet of op de fiets. Het is een bont gezelschap dat zich op weg geeft om het weer op de vlakte te trotseren. Al sinds het jaar 900 zijn er pelgrims op weg gegaan naar Santiago, het graf van Jacobus, duizenden en nog eens duizenden voetstappen liggen hier van pelgrims en ik ben een van hen, die zich voortbeweegt. Een ieder in zijn eigen tempo.

Fascinerend als je er aan denkt dat er al meer dan 1000 jaar pelgrims hier gelopen hebben, miljoenen moeten het er zijn geweest, die over heuvels, door dalen en langs pleisterplaatsen zijn gegaan om hun stempels op te halen. Ik kwam vanmorgen zo'n pleisterplaats tegen, een kerkje midden in het land geen huizen er om heen, pelgrims die er door de pastoor vriendelijk worden ontvangen, toen ik er was waren er zo'n 30 pelgrims in de kerk, Spanjaarden, Fransen, een Hollander, een Belgische, Duitsers en zelfs Japanners. In de afgelopen dagen ben ik ook Canadezen en Amerikanen tegengekomen. Alle pelgrims in de kerk krijgen een stempel in hun paspoort, een kopje koffie aangeboden en er wordt geïnformeerd waar je vandaan komt en naar je welzijn. Fantastisch waar maakt je dat mee dat er zoveel soortgenoten op weg zijn met een doel, Santiago bereiken. Ik ben maar een kwartiertje in de kerk, hoeveel pelgrims zullen er vandaag langs komen, deze week of deze zomer zijn langs geweest. Het is een immense organisatie die de pelgrims het mogelijk maakt hun tocht te volbrengen.

We gaan over het aanbeeld van God, zo wordt deze vlakte ook wel aangeduid, het kan er stormen zoals vandaag dat een ieder dubbelgevouwen zijn weg zoekt, het kan er zinderen van de hitte, geen water is daar tegen opgewassen of plenzen van de regen. Het is de beproeving die de pelgrims ondergaan, geen dag is het zelfde. Ik geniet ondanks de harde wind, in Nederland zie je dit niet, voor mij is het uniek. Ik denk terug aan de vele keren dat ik door de storm van school naar Monster fietste, ook over zo'n open stuk weg. Wat zag ik daar altijd tegenop en nu geniet ik er van om de wind te trotseren.
Ik ontmoet een Belgische, leeftijd genoot, zij is ook met de vut en heeft de tocht al een keer ondernomen, door tegenslagen heeft zij voortijdig moeten afhaken, zij kreeg onder andere last van haar knie en had onvoldoende om haar lichamelijk welzijn gedacht. Gezellig om een poosje met haar op te fietsen, als we een heuvel opgaan haakt zij af, ga maar door zegt zij, gij fietst toch sneller. Ik krijg de indruk dat het haar met mij erbij te snel gaat en zij graag haar eigen gang gaat, dus ik fiets door. Bij een pleintje in een volgend dorpje zitten al een aantal pelgims uit te rusten, drinken en eten. Ik schuif aan op een bankje en heb meteen contact met een Duitse leeftijdgenoot (niet te), hij is gescheiden zijn (ex)vrouw had vijf jaar geleden tegen hem gezegd als je met de VUT gaat is het dan niet iets voor jou om naar Santiago te fietsen, zij wilde wel mee, hij wist niet waar het lag. Nu is hij gescheiden, zij thuis en hij zit hier onderweg naar Santiago. We kunnen er geweldig om lachen. In het volgen de dorpje drinken we nog samen koffie en hij wil stoppen omdat hij last van zijn rug heeft, ik wil nog door want het is pas één uur en ik kan nog wel even, we nemen met spijt afscheid, het was gezellig, maar een ieder rijd zijn eigen tempo.

De kaart geeft aan dat er een goed pad is voor lopers van zo'n 10 km lang dat ook heel geschikt is om te fietsen, dus ik dat pad op, het eerste stuk is asfalt en als je niet meer terug kunt (nu ja dat doe je niet snel) beland je op het pad vol met grote kiezelstenen en zand, ik probeer er voorzichtig tussen door te manoeuvreren, met de wind is dat een heel gepruts ik wordt er doodmoe van steentjes te ontwijken. Op een gegeven moment besluit ik toch harder te gaan fietsen, want dit schiet niet op. Het wordt een soort dansen met de fiets tussen steentjes door en zo te manoeuvreren dat je door de wind niet in de greppel wordt geblazen, 10 km is dan ineens wel heel lang! Maar ook hier kom ik weer doorheen en de eerst volgende camping is toch echt nog 30 km verder. De stroom pelgrims is fors afgenomen, je ziet nog een enkele lopen of fietsen, de meeste proberen voor twee uur op een bestemming te zijn. Ze beginnen vaak vroeg en als ze bijtijds stoppen hebben ze ook nog tijd voor andere zaken, eten koken wassen of plaatsen bezichtigen. Om vijfuur ben ik op de plaats van bestemming, geen camping te v inden na drie rondjes dorp besluit ik in een augerge te gaan slapen, geen slechte keus want zodra ik binnen ben begint het te regenen en er is voor morgen ook regen voorspeld. Hoera!!!!!!!!!!

's avonds gegeten in een restaurant, om half acht was ik er, je kunt pas vanaf achtuur eten. Er zaten behoorlijk wat mensen te wachten op het eten en om achtuur ging het restaurant open. De meute wrong zich naar binnen en binnen de kortste tijd waren wel zo'n honderd mensen aan tafel. Ik dacht nog hoe moet dat maar het ging heel efficiënt, keuze uit drie gangen wijn en water en voor je het wist stond het voorgerecht al voor je, de laatste hap nog niet genomen of het bord werd weggehaald en het hoofd gerecht kwam, zo ook met deze gang je kon rustig eten maar was je bord leeg, werd er gevraagd naar het nagerecht wat subiet gebracht werd. De laatste gang werd afgeruimd en plof daar had je de rekening, heel eenvoudig 10 euro menu, betalen en wegwezen, de volgende klanten stonden al weer te wachten. Naast mij waren drie Engelsen geplaatst aan een tafeltje voor twee, ze verbleven in het hotel en zaten vreemd te kijken. Zoals Engelsen betaamd hadden ze keurig bij de deur staan wachten tot hen een tafel toegewezen zou worden, ze hadden lang gewacht, de meeste bezoekers waren gewoon aan een tafel gaan zitten. Het menu werd hen verteld, ze begrepen er niets van, zij spraken geen Spaans en de gastvrouw geen Engels. Zij kozen maar wat en vonden het vreemd

geen menu kaart te krijgen, het eten stond hen duidelijk niet aan maar dat konden ze in het Spaans niet duidelijk maken. Mij keurden ze geen blik waardig en hadden niet in de gaten dat ik hen goed kon volgen, mopper, mopper over het eten, borden die half gevuld nog werden afgeruimd en roetsj ze hadden het volgende gerecht en keken nog sipper. Ik kon het niet meer aanzien, ik vond het heel vermakelijk, ik heb afgerekend, het maakte niet veel uit hoeveel water of wijn je dronk je kreeg gewoon twee volle flessen wijn en water op tafel en je zag maar wat je er mee deed.

Dag 24

Dag 24, woensdag 3 september 2008

Vandaag ben ik vroeg vertrokken, half zeven op en rond kwart voor acht op de fiets. De eerste week van mijn fietstocht was ik vaak al om zes uur op, dooedat het donkerder is geworden kan ik niet meer zo vroeg opstaan, vannochtend was het ook nog donker maar met een zaklampje erbij lukt het wel, ik had er zin in. Ik vertrok van Najera naar San Millan er ligt daar een mooi indrukwekkend klooster, ik moest er wel wat voor omrijden helaas het klooster en de kerk werden verbouwd en waren gesloten. Ik vervolgde mijn weg naar een vrouwenklooster waar ik ook voor om moest rijden, in dit klooster zou een belangrijke collectie kunstvoorwerpen te zien zijn. Dit klooster en de kerk waren wel te bezichtigen maar werd ook verbouwd, gaf een slechte indruk de collectie sprak mij niet aan ( teveel kitch) dus snel weer doorgereden. Naar St. Domingo de kerk was alleen tegen betaling te bezichtigen ik had al genoeg van de kloosters dus de kerk maar laten schieten.

Er is een sage bekend over St. Domigo; een jonge man was met zijn ouders op bedevaart en in de herberg waar zij overnachten werkte een meisje dat verliefd werd op de jongen. De jongen voelde hier niets voor, hij was op bedevaart. Het meisje was zo verbolgen over haar afwijzing dat zij goudstukken in de rugzak van de jongen stopte. De volgende dag werd de jongen achterhaald door de schout die op aanwijzing van het meisje de jongen fouilleerde. Het goud werd gevonden de jongen veroordeeld tot de strop en de ouders zijn ongelukkig verder op bedevaart gegaan. Bij terugkeer van hun tocht wilde de vader de jongen nog een keer zien en tot zijn verbazing leefde hij nog, de vader naar de schout om te vertellen dat zijn zoon nog leeft en onschuldig was de schout lachte hem uit maar toen de Kapalaan van de kerk langskwam om te vertellen dart de haan van de kerk gesproken had dat het meisje gelogen had en de jongen nog leefde, werd de zaak recht gedaan de gelukkige ouders gingen mert hun zoon naar huis het meisje werd opgehangen. Sindsdien verblijft er een levende haan in de kerk van St. Domingo, nog steeds te bezichtigen.
Ik ben verder gereden via Belorado richting Bourgos. Het weer veranderde de wind kwam opzetten en uiteraard tegen en er kwam meer bewolking opzetten. Zou er toch nog verandering komen in het weer? Door de harde wind kon ik mijn geplande tocht niet voltooien, na 85 km vond ik het welletjes om tegen de wind in te tappen. Ik ben gestopt in het plaatsje San Juan de Ortega een kerk, cafe, vijf huizen en een augerge/refugo. Ze hadden nog een bed voor mij op een slaapzaal met zo'n 20 bedden, na de tocht was ik er wel blij mee. Ik ben benieuwd hoe het slaapt op zo'n slaapzaal. De meeste slapers zijn lopers, een paar fietsers verblijven er en ik ben de enige Hollander.
Vandaag over de vlakte van noord Spanje gereden, inmens zo'n vlakte met wat heuvels erop, stadjes kun je van ver zien liggen en wegen zien lopen als je op een hoogte staat. Ik vond het een geweldig gezicht en uitzicht wat zon vlakte te bieden heeft. Veel stadjes zien er nog middeleeeuws uit, kastelen, kerken en huizen met nauwe straatjes. Je zou er zo een groep ridders tegen kunnen komen die uitrijden over de brug de vlakte op, stofwolken nalatend.
Vandaag ben ik de 2000 km from home overschreden, ik eindigde op 2070, nog zo'n 500 km naar Santiago.